Michał Sadłowski

Bieżące potrzeby informacyjne i intelektualne zmuszają zainteresowanych do ustalenia, co się właściwie z Rosją dzieje i tym samym chęci przeprowadzenia kompleksowej diagnozy naszego największego sąsiada – sąsiada, który 24 lutego br. rozpoczął największą od II wojny światowej wojnę międzypaństwową w Europie, której wynik w sposób fundamentalny wpłynie na kierunki i kształty przyszłości naszej państwowej i narodowej egzystencji.

6 czerwca tego roku na portalu wPolityce znany polski publicysta i ekspert od spraw wschodnich Marek Budzisz opublikował artykuł Pora na postawienie kwestii polsko-ukraińskiego państwa federacyjnego. Potrzebne są odważne decyzje. Przyznam, że nagłówek i przesłanie tekstu bardzo mnie zszokowały, bo jego autor wyraźnie napisał o „polsko-ukraińskim państwie federacyjnym”, a nie o pogłębionym sojuszu, unii dwóch państw (np. w wymiarze bezpieczeństwa i gospodarki) ani nowej umowie szczegółowo regulującej kwestie relacji dwustronnych czy też o konkretnych płaszczyznach relacji Polski i Ukrainy, które powinny być w różnych perspektywach czasowych rozwijane. Lektura tekstu tylko pogłębiła moje wątpliwości. Autor stwierdził bowiem: „Tak jak w maju 1950 r. Robert Schumann i Jean Monnet opracowali plan polityczny, który siedem lat później doprowadził do powstania pierwszych organizacji dających początek Unii Europejskiej, tak i my winniśmy zacząć myśleć o deklaracji ideowej zapowiadającej powołanie polsko-ukraińskiego państwa...

27.12.2021 r. na Narodowym Internetowym Portalu Prawnym Białorusi został opublikowany projekt zmian i uzupełnień do Konstytucji Republiki Białorusi w celu poddania go pod ogólnonarodową dyskusję. Jednak analiza ogłoszonych propozycji dowodzi, że ogólne kierunki zmian zostały wytyczone, a na Białorusi planuje się ugruntowanie odmiennego od Europy Zachodniej modelu władzy, gdzie państwo oraz związana z nim elita, dominuje nad jednostką i jest zorientowana na bliższe relacje z Rosją.